96
آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات
1 په هُداوندا نۆکێن سئوتے بجنێت.
او سجّهێن زمین! هُداوندا بنازێن.
2 هُداوندا بنازێنێت، آییئے ناما ستا کنێت.
هر رۆچ هما نجاتئے جارا بجنێت که چه آییئے نێمگا اِنت.
3 کئومانی نیاما آییئے شان و شئوکتئے جارا بجنێت،
سجّهێن کئومانی نیاما آییئے اَجَبێن کارانی.
4 که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک،
چه سجّهێن «هُدایان» باکَمالتر اِنت.
5 کئومانی سجّهێن «هُدا» ناهودگێن بُت اَنت،
بله هُداوندا آسمان جۆڑ کرتنت.
6 اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و
کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
7 او کئومانی کَبیلهان! هُداوندا بنازێنێت،
هُداوندئے شان و کُدرتا بنازێنێت.
8 هُداوندئے نامئے مزنیا بنازێنێت،
کُربانیگ بیارێت و آییئے بارگاها بیاێت.
9 چه هُداوندئے پاکیئے زێباییا، آییئے دێما کۆنڈان بکپێت.
او سجّهێن زمین! آییئے درگاها بلَرز.
10 سجّهێن کئومانی نیاما بگوَشێت: «هُداوند بادشاه اِنت.»
جهان په مُهکمی جۆڑ کنگ بوتگ و نسُریت،
آ، کئومانی دادرسیا په انساپَ کنت.
11 آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات،
دریا و هرچے که دریایا مان، په بُرزتواری آییا بنازێناتنت.
12 ڈگار و هرچے که ڈگارا هست گَل باتنت،
جنگلئے سجّهێن درچک په شادمانی آییا بنازێناتنت.
13 هُداوندا بنازێناتنت، چیا که آ کئیت،
هئو، په زمینئے دادرسیا کئیت.
جهانئے دادرسیا په اَدل و اِنساپَ کنت و
کئومانی دادرسیا وتی راستی و تچکیئے هسابا.