๒๓
คำพยากรณ์เกี่ยวกับเมืองไทระและไซดอน 
 ๑ คำพยากรณ์เกี่ยวกับเมืองไทระ 
โอ เรือแห่งเมืองทาร์ชิชเอ๋ย เจ้าร้องไห้ฟูมฟายเถิด 
เพราะเมืองไทระพังทลายสิ้นแล้ว 
ปราศจากบ้านเรือนและท่าเรือ 
สิ่งดังกล่าวถูกเผยให้ทราบจากไซปรัส 
 ๒ จงหยุดนิ่งเถิด โอ ชาวเมืองที่อาศัยอยู่ใกล้ทะเลเอ๋ย 
พ่อค้าของเมืองไซดอนที่เดินเรือทะเลได้ทำให้ท่านมีอย่างบริบูรณ์ 
 ๓ รายได้จากการเดินเรือของท่าน 
ซึ่งมาจากเมล็ดข้าวของชิโหร์ 
เป็นผลเก็บเกี่ยวที่ได้จากแม่น้ำไนล์ 
ท่านเป็นพ่อค้าของบรรดาประชาชาติ 
 ๔ โอ ไซดอนเอ๋ย จงอับอายเถิด เพราะทะเลได้พูดแล้ว 
หลักอันแข็งแกร่งแห่งทะเลพูดว่า 
“เราไม่ได้เจ็บครรภ์หรือให้กำเนิด 
เราไม่ได้อุ้มชูชายหนุ่ม 
หรือเลี้ยงดูหญิงสาว” 
 ๕ เมื่ออียิปต์ทราบข่าวเกี่ยวกับไทระ 
พวกเขาจะเจ็บปวดที่ได้ยินรายงาน 
 ๖ เรือทั้งหลายควรจะแล่นกลับไปยังทาร์ชิช 
โอ ชาวเมืองที่อาศัยอยู่ใกล้ทะเลเอ๋ย จงร้องไห้ฟูมฟายเถิด 
 ๗ นี่คือเมืองรื่นเริงของท่านหรือ 
เมืองที่ก่อตั้งมานานแล้ว 
และชาวเมืองได้ไปตั้งหลักแหล่ง 
ที่แดนไกลหรือ 
 ๘ ใครวางแผนการกล่าวโทษเมืองไทระ 
ซึ่งเป็นผู้แจกมงกุฎ 
มีพวกพ่อค้าระหว่างชาติที่เป็นผู้นำ 
มีพวกพ่อค้าภายในอาณาจักรผู้มีเกียรติในแผ่นดิน 
 ๙  พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาได้วางแผนการนี้ 
เพื่อทำให้ความภูมิใจในความสูงศักดิ์ตกต่ำลง 
เพื่อหลู่เกียรติแห่งความมีเกียรติทั้งหลายของแผ่นดินโลก 
 ๑๐ โอ ธิดาแห่งทาร์ชิชเอ๋ย 
จงข้ามแผ่นดินของท่านไปอย่างข้ามแม่น้ำไนล์ 
ไม่มีการยับยั้งอีกต่อไปแล้ว 
 ๑๑ พระองค์ยื่นมือของพระองค์ไปที่ทะเล 
พระองค์ทำให้อาณาจักรสั่นไหว 
พระผู้เป็นเจ้าได้บัญชาเกี่ยวกับคานาอันว่า 
พระองค์จะทำให้หลักอันแข็งแกร่งพินาศไป 
 ๑๒ และพระองค์กล่าวดังนี้ว่า 
“เจ้าจะไม่รื่นเริงอีกต่อไป 
โอ ธิดาพรหมจารีผู้ถูกบีบบังคับแห่งไซดอน 
จงลุกขึ้น จงข้ามทะเลไปยังไซปรัส 
แม้แต่ที่นั่นเจ้าก็จะไม่ได้หยุดพัก” 
 ๑๓ จงดูแผ่นดินของชาวเคลเดีย ไม่มีคนพวกนี้อยู่อีกแล้ว ชาวอัสซีเรียได้ทำให้ที่ของพวกเขาเป็นที่อยู่ของสัตว์ในทะเลทราย พวกเขาก่อเชิงเทินให้สูงขึ้น และริบวังจนเกลี้ยง พวกเขาทำให้เมืองเป็นซากปรักหักพัง 
 ๑๔ โอ เรือแห่งทาร์ชิชเอ๋ย จงร้องไห้ฟูมฟายเถิด 
เพราะหลักอันแข็งแกร่งของท่านพินาศแล้ว 
 ๑๕ ในวันนั้น คนจะลืมไทระไปนานถึง 70 ปี คือนานเท่าช่วงชีวิตของกษัตริย์ท่านหนึ่ง หลังจาก 70 ปีแล้ว สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับไทระก็เหมือนกับเพลงของหญิงแพศยาคือ 
 ๑๖ “โอ หญิงแพศยาที่คนลืม 
จงหยิบพิณเล็กไป เดินผ่านเข้าไปในเมือง 
เล่นเพลงให้ไพเราะ ร้องเพลงของเจ้ามากๆ 
เพื่อคนจะนึกถึงเจ้าบ้าง” 
 ๑๗ หลังจาก 70 ปี พระผู้เป็นเจ้าจะมาหาเพื่อพิจารณาเมืองไทระ และเมืองนั้นจะกลับไปรับจ้างเช่นหญิงแพศยาอีก และจะร่านหาบรรดาอาณาจักรในโลกบนแผ่นดิน  ๑๘ ผลกำไรและรายได้ของหญิงแพศยาจะถูกมอบแด่พระผู้เป็นเจ้า และจะไม่ถูกสะสมหรือกักตุนไว้ แต่สินค้าของเมืองจะเป็นเสบียงอาหารอันอุดม และเป็นเสื้อผ้าชั้นดีสำหรับบรรดาผู้ที่รับใช้ ณ เบื้องหน้าพระผู้เป็นเจ้า