ภาค 4 
 ๙๐
บทที่ 90-106 
สอนพวกเราให้ใช้ชีวิตให้เป็นประโยชน์ 
คำอธิษฐานของโมเสส คนของพระเจ้า 
 ๑ พระผู้เป็นเจ้า พระองค์เป็นที่พึ่งพิงของพวกเรา 
ทุกชั่วอายุคน 
 ๒ พระองค์เป็นพระเจ้าจากนิรันดร์กาลจนถึงนิรันดร์กาล 
ก่อนที่จะสร้างภูเขา พื้นแผ่นดิน และโลก 
 ๓ พระองค์ทำให้มนุษย์กลับสภาพไปเป็นผงคลีโดยกล่าวว่า 
“กลับไปเถิด ลูกๆ ของมนุษย์เอ๋ย” 
 ๔ ด้วยว่าในสายตาของพระองค์ 1,000 ปี 
เป็นเหมือนกับวันเดียวที่ผ่านไป 
ดั่งยามเดียวในตอนค่ำ 
 ๕ พระองค์ทำให้ชีวิตของพวกเขาสิ้นสุดลงโดยฉับพลัน 
ดุจหญ้าที่งอกขึ้นใหม่ในยามเช้า 
 ๖ ในยามเช้ามันมีชีวิตชีวา และงอกขึ้นมา 
พอยามเย็นมันก็เอนลู่ลงเหี่ยวเฉาไป 
 ๗ ด้วยว่า พวกเราถูกทำลายด้วยความกริ้วของพระองค์ 
และการลงโทษของพระองค์ทำให้เราหวาดหวั่นพรั่นพรึง 
 ๘ ความชั่วของพวกเราไม่อาจหนีพ้นพระองค์ 
แม้บาปกระทำในที่ลับก็กลับกระจ่าง ณ เบื้องหน้าพระองค์ 
 ๙ เพราะวันเวลาผ่านไปภายใต้การลงโทษของพระองค์ 
ชีวิตของเราสิ้นสุดลงดั่งการถอนหายใจ 
 ๑๐ อายุขัยของเราคือ 70 ปี 
หรือไม่ก็อาจถึง 80 ปีหากว่าเป็นคนแข็งแรง 
ถึงกระนั้นในช่วงชีวิตยังมีความทุกข์ยากและลำบาก 
ไม่ช้าก็หมดไป และเราก็บินจากไป 
 ๑๑ ใครทราบถึงอานุภาพของความกริ้วของพระองค์ 
และใครจะทราบว่า การลงโทษของพระองค์น่าหวาดหวั่นเพียงไร 
 ๑๒ ฉะนั้น โปรดสอนพวกเราให้นึกถึงวันเวลาว่าล่วงไปอย่างรวดเร็ว 
เราจะได้รับสติปัญญาจากพระเจ้าไว้ในจิตใจ 
 ๑๓ หันกลับมาเถิด โอ พระผู้เป็นเจ้า จะอีกนานเพียงไร 
โปรดสงสารบรรดาผู้รับใช้ของพระองค์เถิด 
 ๑๔ ให้พวกเราพอใจกับความรักอันมั่นคงของพระองค์ในยามเช้าเถิด 
และเราจะเปล่งเสียงร้องด้วยความยินดีตลอดชีวิต 
 ๑๕ ให้พวกเราได้รับความยินดีมากเท่ากับความยากลำบากที่พระองค์ให้เราได้รับ 
และนานหลายปีเท่าๆ กับความยากลำบากที่พวกเราประสบ 
 ๑๖ ขอให้การกระทำของพระองค์เป็นที่ประจักษ์แก่บรรดาผู้รับใช้ของพระองค์ 
และความยิ่งใหญ่ของพระองค์แก่ลูกหลานของเขาเถิด 
 ๑๗ ให้ความพึงพอใจของพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเราอยู่กับพวกเราเถิด 
ขอพระองค์เสริมสร้างสิ่งที่พวกเรากระทำเพื่อพวกเรา 
โปรดเสริมสร้างสิ่งที่พวกเรากระทำด้วยเถิด