เรื่อง_คน_งาน_ใน_สวนองุ่น
๒๐
๑ อาณา_จักร_แห่ง_สวรรค์_เปรียบ_เหมือน_กับ_เจ้า_ของ_สวน_คน_หนึ่ง ที่_ออก_จาก_บ้าน_ไป_แต่_เช้าตรู่ เพื่อ_ไป_จ้าง_คน_งาน_มา_ทำ_งาน_ใน_สวนองุ่น_ของ_เขา
๒ เขา_ตกลง_ที่_จะ_จ่าย_ค่า_แรง_หนึ่ง_เหรียญ_เงิน ต่อ_วัน เขา_ก็_ส่ง_พวก_คน_งาน_เข้า_ไป_ทำ_งาน_ใน_สวนองุ่น
๓ ประมาณ_เก้า_โมง_เช้า เจ้า_ของ_สวน_เข้า_ไป_ที่_ตลาด_อีก และ_เห็น_บางคน_ยืน_อยู่_เฉยๆ_ไม่_ได้_ทำ_อะไร
๔ เขา_พูด_ว่า ‘ถ้า_พวก_คุณ_ไป_ทำ_งาน_ใน_สวนองุ่น_ของ_ผม ผม_จะ_ให้_ค่า_จ้าง_อย่าง_ยุติธรรม’
๕ คน_พวก_นั้น_ตกลง_ไป และ_เจ้า_ของ_สวน_ได้_ออก_ไป_อีก_ตอน_ประมาณ_เที่ยง_และ_บ่าย_สาม_โมง แล้ว_ทำ_เหมือน_เดิม
๖ ประมาณ_ห้า_โมง_เย็น เจ้า_ของ_สวน_ออก_ไป_ตลาด_อีก_ครั้ง_หนึ่ง และ_เห็น_บางคน_ยืน_อยู่_เฉยๆ_ไม่_ได้_ทำ_อะไร เขา_เข้า_ไป_ถาม_ว่า ‘ทำ_ไม_พวก_คุณ_ถึง_ยืน_อยู่_เฉยๆ_ทั้ง_วัน_แบบ_นี้’
๗ คน_เหล่า_นั้น_ตอบ_ว่า ‘ไม่_มี_ใคร_จ้าง_พวก_เรา’ เจ้า_ของ_สวน_ก็_เลย_ชวน_ว่า ‘ไป_ทำ_งาน_ที่_สวนองุ่น_ของ_ผม_สิ’
๘ เย็น_วัน_นั้น เจ้า_ของ_สวน_สั่ง_หัวหน้า_คน_งาน_ว่า ‘ไป_เรียก_คน_งาน_มา แล้ว_จ่าย_ค่า_แรง_ให้_พวก_เขา จ่าย_คน_ที่_เพิ่ง_มา_ทำที_หลัง_นี้_ก่อน แล้ว_ค่อยๆ_จ่าย_ไป_จน_ถึง_คน_แรก’
๙ คน_งาน_ที่_เพิ่ง_จ้าง_มา_ตอน_ห้า_โมง_เย็น_ได้_ค่า_แรง_ไป_คนละ_หนึ่ง_เหรียญ_เงิน
๑๐ แล้ว_พวก_คน_งาน_ที่_จ้าง_มา_ก่อน_ก็_เข้า_มา_รับ_ค่า_แรง เขา_คิด_ว่า_จะ_ได้_มาก_กว่า_คน_อื่นๆ_แต่_กลับ_ได้_แค่_คนละ_หนึ่ง_เหรียญ_เงิน_เท่า_กัน
๑๑ เมื่อ_รับ_ค่า_แรง_แล้ว พวก_เขา_ก็_ไป_ต่อว่า_เจ้า_ของ_สวน_ว่า
๑๒ ‘พวก_นั้น_ทำ_งาน_แค่_ชั่วโมง_เดียว แต่_คุณ_จ่าย_ค่า_แรง_ให้_เท่า_กับ_พวก_เรา_ที่_ทำ_งาน_กลาง_แดด_ร้อนๆ_มา_ทั้ง_วัน’
๑๓ เจ้า_ของ_ไร่_ตอบ_คน_หนึ่ง_ไป_ว่า ‘เพื่อน_เอ๋ย ผม_ไม่_ได้_โกง_คุณ_นะ คุณ_ตกลง_ค่า_แรง_ไว้_หนึ่ง_เหรียญ_เงิน_ไม่_ใช่_หรือ
๑๔ รับ_ค่า_แรง_ของ_คุณ_แล้ว_ไป_ซะ ผม_พอใจ_จะ_จ่าย_คน_ที่_ผม_จ้าง_มา_หลัง_สุด_เท่า_กับ_ที่_ผม_จ่าย_คุณ
๑๕ ผม_ไม่_มี_สิทธิ์_ที่_จะ_ใช้_เงิน_ของ_ผม_ตามใจ_ตัวเอง_หรือ_ยัง_ไง คุณ_อิจฉา_เพราะ_ผม_ใจ_ดี_หรือ’
๑๖ นี่_แหละ คน_แรก_จะ_กลับ_เป็น_คน_สุด_ท้าย คน_สุด_ท้าย_จะ_กลับ_เป็น_คน_แรก”
พระ_เยซู_พูด_ถึง_การ_ตาย_ของ_พระองค์
(มก. 10:32-34; ลก. 18:31-34)
๑๗ ขณะ_ที่_พระ_เยซู_กำลัง_เดิน_ทาง_ไป_เมือง_เยรูซาเล็ม พระองค์_พา_ศิษย์_ทั้ง_สิบ_สอง_คน_ปลีก_ตัว_ออก_มา_อยู่_กัน_ตาม_ลำพัง และ_พูด_กับ_พวก_เขา_ว่า
๑๘ “ฟัง_นะ_พวก_เรา_กำลัง_จะ_ขึ้น_ไป_เมือง_เยรูซาเล็ม และ_บุตร_มนุษย์^ จะ_ถูก_จับ_ส่ง_ไป_ให้_กับ_พวก_หัวหน้า_นักบวช และ_ครู_สอน_กฎ_ปฏิบัติ และ_พวก_นั้น_จะ_ตัดสิน_ประหาร_ชีวิต_เขา
๑๙ จาก_นั้น_ก็_จะ_ส่ง_มอบ_เขา_ไป_ให้_กับ_คน_ที่_ไม่_ใช่_ชาว_ยิว เพื่อ_พวก_นั้น_จะ_ได้_หัวเราะเยาะ_เขา เฆี่ยน_ตี_เขา และ_ตรึง_เขา_ที่_กางเขน แต่_เขา_ก็_จะ_ฟื้น_ขึ้น_จาก_ความ_ตาย_ใน_วันที่_สาม”
แม่_ของ_ยากอบ_และ_ยอห์น_
ขอ_ตำแหน่ง_ให้_ลูก
(มก. 10:35-45)
๒๐ ภรรยา_ของ_เศเบดี พร้อม_กับ_ลูก_สอง_คน_มา_หา_พระ_เยซู นาง_กราบ_ลง_และ_ขอ_ให้_พระองค์_ทำ_สิ่ง_หนึ่ง_ให้_กับ_นาง
๒๑ พระ_เยซู_ถาม_นาง_ว่า “มี_อะไร_หรือ” นาง_ตอบ_ว่า “เมื่อ_พระองค์_ขึ้น_เป็น_กษัตริย์ ขอ_ให้_ลูกชาย_ทั้ง_สอง_คน_นี้_ของ_ฉัน_นั่ง_อยู่_ทาง_ขวา_ของ_พระองค์_คน_หนึ่ง และ_นั่ง_อยู่_ทาง_ซ้าย_อีก_คน_หนึ่ง ด้วย_เถิด_ค่ะ”
๒๒ พระ_เยซู_ตอบ_พวก_เขา_ว่า “พวก_คุณ_ไม่_รู้_ว่า_กำลัง_ขอ_อะไร_อยู่ คุณ_จะ_ดื่ม_จาก_จอก_ที่_เต็ม_ไป_ด้วย_ความ_ทุกข์_ทรมาน_ที่_เรา_กำลัง_จะ_ดื่ม_ได้_หรือ” ทั้ง_สอง_คน_ตอบ_ว่า “ได้_ครับ”
๒๓ พระ_เยซู_พูด_กับ_ทั้ง_สอง_คน_ว่า “พวก_คุณ_จะ_ได้_ดื่ม_แน่ แต่_จะ_ให้_ใคร_นั่ง_ทาง_ขวา_หรือ_ทาง_ซ้าย_ของ_เรา_นั้น เรา_ไม่_ได้_เป็น_คน_เลือก พระบิดา_ของ_เรา_จะ_เป็น_ผู้_เลือก_เอง”
๒๔ เมื่อ_ศิษย์_ที่_เหลือ_อีก_สิบ_คน_รู้_เรื่อง_นี้_เข้า ก็_โกรธ_สอง_คน_พี่_น้อง_นั้น_มาก
๒๕ พระ_เยซู_ก็_เลย_เรียก_พวก_เขา_มา_ทั้ง_หมด_และ_พูด_ว่า “พวก_คุณ_ก็_รู้_ว่า ผู้_ครอบ_ครอง_ของ_คน_ที่_ไม่_ใช่_ชาว_ยิว_ชอบ_ทำ_ตัว_เป็น_เจ้า_เหนือ_ประชาชน และ_พวก_ผู้นำ_ชอบ_วาง_อำนาจ_เหนือ_ประชาชน
๒๖ แต่_สำหรับ_พวก_คุณ มัน_จะ_ไม่_เป็น_อย่าง_นั้น ใน_พวก_คุณ_ถ้า_คน_ไหน_อยาก_จะ_เป็น_ใหญ่ ก็_ให้_เขา_เป็น_ผู้รับใช้_คุณ
๒๗ และ_ถ้า_คน_ไหน_อยาก_เป็น_คน_สำคัญ_ที่สุด ก็_ให้_เขา_เป็น_ทาส_รับ_ใช้_พวก_คุณ
๒๘ เหมือน_กับ_บุตร_มนุษย์^ ที่_ไม่_ได้_มา_เพื่อ_ให้_คน_อื่น_รับใช้ แต่_มา_เพื่อ_รับใช้_คน_อื่น และ_ยอม_สละ_ชีวิต_เพื่อ_ปลด_ปล่อย_ให้_คน_มาก_มาย_เป็น_อิสระ”
พระ_เยซู_รักษา_คน_ตาบอด_สอง_คน
(มก. 10:46-52; ลก. 18:35-43)
๒๙ เมื่อ_พระ_เยซู_และ_ศิษย์_กำลัง_ออก_จาก_เมือง_เยริโค ก็_มี_ฝูงชน_เดิน_ตาม_เป็น_จำนวน_มาก
๓๐ มี_ชาย_ตาบอด_สอง_คน_นั่ง_อยู่_ริม_ถนน เมื่อ_ได้_ยิน_ว่า_พระ_เยซู_กำลัง_ผ่าน_มา ก็_เริ่ม_ร้อง_ตะโกน_ว่า “องค์_เจ้า_ชีวิต บุตร_ของ_ดาวิด^ สงสาร_พวก_ผม_ด้วย_เถิด_ครับ”
๓๑ ฝูงชน_ต่อว่า_พวก_เขา_ให้_เงียบ แต่_เขา_ทั้ง_สอง_ยิ่ง_ตะโกน_ดัง_ขึ้น_อีก_ว่า “องค์_เจ้า_ชีวิต บุตร_ของ_ดาวิด สงสาร_พวก_ผม_ด้วย_เถิด_ครับ”
๓๒ พระ_เยซู_จึง_หยุด_และ_เรียก_พวก_เขา_เข้า_มาถาม_ว่า “อยาก_ให้_เรา_ช่วย_อะไร”
๓๓ พวก_เขา_ตอบ_ว่า “องค์_เจ้า_ชีวิต พวก_เรา_อยาก_จะ_มอง_เห็น”
๓๔ พระ_เยซู_รู้สึก_สงสาร_พวก_เขา จึง_แตะ_ดวง_ตา_พวก_เขา พวก_เขา_ก็_มอง_เห็น_ได้_ทัน_ที แล้ว_ก็_ติด_ตาม_พระองค์_ไป