เปาโล_แล่น_เรือ_ไป_กรุง_โรม
๒๗
๑ เมื่อ_ถึง_เวลา_ที่_พวก_เรา_จะ_เดิน_ทาง_ไป_ประเทศ_อิตาลี พวก_เขา_ก็_ให้_นาย_ร้อย_ยูเลียส_ใน_กอง_ทหาร_ของ_จักรพรรดิ ควบ_คุม_ตัว_เปาโล_และ_นักโทษ_คน_อื่นๆ_ไป
๒ พวก_เรา_ไป_ลง_เรือ_ที่_เมือง_อัดรามิททิยุม เรือ_นั้น_กำลัง_จะ_แล่น_ไป_ตาม_ท่า_ต่างๆ_ที่_อยู่_ตาม_แนว_ชาย_ฝั่ง_ของ_แคว้น_เอเชีย^ แล้ว_พวก_เรา_ก็_ออก_ทะเล_ไป_อาริสทารคัส_ไป_กับ_พวก_เรา_ด้วย เขา_เป็น_ชาว_เมือง_เธสะโลนิกา_ใน_แคว้น_มาซิโดเนีย
๓ พอ_วันรุ่งขึ้น พวก_เรา_ก็_มา_ถึง_เมือง_ไซดอน ยูเลียส_ดี_กับ_เปาโล_มาก เขา_ยอม_ให้_เปาโล_ไป_เยี่ยม_เพื่อน_ฝูง_ได้ เพื่อ_ว่า_เพื่อนๆ_จะ_ได้_ช่วย_เหลือ_เปาโล_ตาม_ความ_จำ_เป็น
๔ จาก_ไซดอน พวก_เรา_แล่น_เรือ_ออก_สู่_ทะเล กระแส_ลม_ต้าน_เรา_มาก เรา_จึง_แล่น_โดย_ใช้_เกาะ_ไซปรัส_เป็น_ที่_กำบัง_ลม_ให้_กับ_เรา
๕ พวก_เรา_แล่น_เรือ_ข้าม_ทะเล_ที่_เป็น_น่านน้ำ_ของ_แคว้น_ซีลี_เซีย_และ_แคว้น_ปัมฟีเลีย_จน_มา_ถึง_เมือง_มิรา ใน_แคว้น_ลิเซีย
๖ ที่_นี่_นาย_ร้อย_พบ_เรือ_ลำ_หนึ่ง_ที่_มา_จาก_เมือง_อเล็กซาน_เดรีย_และ_กำลัง_จะ_ไป_ประเทศ_อิตาลี เขา_เลย_ให้_พวก_เรา_ลง_เรือ_ลำ_นี้
๗ เรือ_ของ_พวก_เรา_แล่น_ไป_ได้_ช้า_มาก_เป็น_เวลา_หลาย_วัน ใน_ที่_สุด_ก็_มา_ใกล้_เมือง_คนีดัส อย่าง_ทุลัก_ทุเล เรา_ไม่_สามารถ_เดิน_ทาง_ต่อ_ไป_ได้_เพราะ_กระแส_ลม_แรง_มาก จึง_ต้อง_เปลี่ยน_เส้นทาง_แล่น_ไป_แอบ_ลม_อยู่_หลัง_เกาะ_ครีต ที่_อยู่_ตรง_ข้าม_กับ_แหลม_สัลโมเน
๘ เรือ_แล่น_เลียบ_ชาย_ฝั่ง_เกาะ_ครีต_ไป_ด้วย_ความ_ยาก_ลำบาก แล้ว_ก็_มา_ถึง_ที่_หนึ่ง_ชื่อ_ว่า ท่า_งาม_ดี ใกล้_เมือง_ลาเซีย
๙ พวก_เรา_เสีย_เวลา_ไป_มาก และ_ตอน_นี้_ก็_ไม่_ปลอดภัย_แล้ว_ที่_จะ_แล่น_เรือ เพราะ_วัน_อด_อาหาร ของ_ยิว_ก็_ผ่าน_ไป_แล้ว เปาโล_จึง_เตือน_พวก_เขา_ว่า
๑๐ “ท่าน_ทั้งหลาย ผม_เห็น_ว่า_การ_เดิน_ทาง_ครั้ง_นี้_จะ_ประสบ_กับ_ความ_หายนะ และ_จะ_ทำ_ให้_เกิด_ความ_เสียหาย_อย่าง_ใหญ่_หลวง ไม่_ใช่_แต่_เฉพาะ_สินค้า_และ_เรือ_เท่า_นั้น แต่_ยัง_รวม_ถึง_ชีวิต_ของ_พวก_เรา_ด้วย”
๑๑ แต่_แทน_ที่_นาย_ร้อย_จะ_ฟัง_คำ_เตือน_ของ_เปาโล เขา_กลับ_ไป_เชื่อ_กัปตัน_และ_เจ้า_ของ_เรือ
๑๒ เพราะ_ท่าเรือ_นี้ ไม่_เหมาะ_ที่_จะ_จอด_เรือ_ใน_ฤดู_หนาว คน_ส่วน_ใหญ่_จึง_ตกลง_ที่_จะ_แล่น_เรือ_ออก_จาก_ที่_นั่น ถ้า_เป็น_ไป_ได้_พวก_เขา_อยาก_จะ_ไป_ให้_ถึง_เมือง_ฟีนิกส์_จะ_ได้_จอด_เรือ_อยู่_ที่_นั่น_ใน_ช่วง_ฤดู_หนาว ฟีนิกส์_เป็น_เมือง_ท่า_บน_เกาะ_ครีต เป็น_ท่าเรือ_ที่_หัน_หน้า_ไป_ทาง_ทิศ_ตะวันตก_เฉียง_ใต้_และ_ทิศ_ตะวันตก_เฉียง_เหนือ
พายุ_ใน_ทะเล
๑๓ เมื่อ_มี_ลม_พัด_มา_จาก_ทิศ_ใต้_เบาๆ_พวก_เขา_ก็_คิด_ว่า “นี่_แหละ_เป็น_ลม_ที่_เรา_อยาก_ได้” พวก_เขา_จึง_ถอน_สมอ_เรือ_ขึ้น แล้ว_แล่น_ไป_ตาม_ชาย_ฝั่ง_เกาะ_ครีต
๑๔ แต่_ไม่_ช้า_ก็_มี_ลม_พายุ_คล้าย_เฮอร์ริเคน ที่_เรียกว่า_ลม_ตะวันออก_เฉียง_เหนือ พัด_มา_จาก_เกาะ
๑๕ เรือ_ติด_อยู่_ท่าม_กลาง_พายุ และ_ไม่_สามารถ_ต้าน_กระแส_ลม_ได้ พวก_เรา_จึง_ปล่อย_ให้_เรือ_แล่น_ไป_ตาม_ลม
๑๖ ใน_ที่_สุด_เรือ_ก็_แล่น_ไป_อยู่_หลัง_เกาะ_เล็กๆ_แห่ง_หนึ่ง_ชื่อ คาวดา ที่_ช่วย_กำบัง_ลม_ให้_เรา พวก_เรา_ได้_ดึง_เรือ_ชูชีพ_ขึ้น_มา_ผูก_ไว้_กับ_เรือ_ด้วย_ความ_ทุลัก_ทุเล_ยิ่ง_นัก
๑๗ หลัง_จาก_ที่_ดึง_เรือ_ชูชีพ_ขึ้น_มา_แล้ว พวก_เขา_ก็_เอา_เชือก_ลอด_ใต้_ท้องเรือ_ใหญ่_แล้ว_มัด_เรือ_ใหญ่_ให้_แน่น_ขึ้น เพราะ_กลัว_ว่า_มัน_อาจ_จะ_แล่น_ไป_เกย_ตื้น_บน_สันดอน_ทราย_ของ_อ่าว_เสอร์ทิส พวก_เขา_จึง_ทิ้ง_ลูก_ทุ่น ลง_ทะเล ปล่อย_ให้_เรือ_ลอย_ไป_ตาม_กระแส_ลม
๑๘ หลัง_จาก_ถูก_พายุ_โหม_กระหน่ำ_อย่าง_แรง วัน_ต่อมา พวก_เขา_ก็_เริ่ม_โยน_สินค้า_ลง_ทะเล_ไป
๑๙ ถึง_วันที่_สาม พวก_เขา_ทิ้ง_อุปกรณ์_ต่างๆ_ใน_เรือ_ลง_ทะเล_ด้วย_มือ_ตน_เอง
๒๐ พวก_เรา_ไม่_เห็น_เดือน_เห็น_ตะวัน_มา_หลาย_วัน_แล้ว พายุ_ยัง_คง_โหม_กระหน่ำ_อย่าง_รุนแรง ใน_ที่_สุด_พวก_เรา_ก็_หมด_หวัง_ที่_จะ_มี_ชีวิต_รอด
๒๑ ไม่_มี_ใคร_ยอม_กิน_อะไร_มา_หลาย_วัน_แล้ว เปาโล_จึง_ยืน_ขึ้น_ต่อหน้า_พวก_เขา_พูด_ว่า “พวก_คุณ_น่า_จะ_ฟัง_คำ_แนะ_นำ_ของ_ผม_ว่า_อย่า_แล่น_เรือ_ออก_จาก_เกาะ_ครีต จะ_ได้_ไม่_ต้อง_มา_พบ_กับ_ความ_เสียหาย_และ_สูญเสีย_อย่าง_นี้
๒๒ แต่_ตอน_นี้_ผม_อยาก_ให้_พวก_คุณ_มี_กำลัง_ใจ_กัน_ไว้ จะ_ไม่_มี_ใคร_ตาย_หรอก มี_แต่_เรือ_ลำ_นี้_เท่า_นั้น_ที่_จะ_พัง_ไป
๒๓ เพราะ_เมื่อ_คืน_นี้_มี_ทูตสวรรค์_ของ_พระเจ้า_ผู้_เป็น_เจ้า_ของ_ผม และ_ผู้ที่_ผม_รับใช้_อยู่_ได้_มา_ยืน_อยู่_ข้างๆ_ผม
๒๔ แล้ว_บอก_ว่า ‘ไม่_ต้อง_กลัว_เปาโล เจ้า_จะ_ต้อง_ได้_ยืน_อยู่_ต่อหน้า_ซีซาร์^ แน่ และ_พระเจ้า_จะ_ช่วย_ชีวิต_ทุก_คน_บน_เรือ_ก็_เพราะ_เจ้า’
๒๕ เพราะ_ฉะนั้น_ให้_พวก_คุณ_มี_กำลัง_ใจ_ไว้ เพราะ_ผม_ไว้ใจ_พระเจ้า_ว่า_เรื่อง_นี้_จะ_เกิด_ขึ้น_อย่าง_ที่_ทูตสวรรค์_ได้_บอก_ผม_ไว้_อย่าง_แน่_นอน
๒๖ แต่_พวก_เรา_จะ_ต้อง_วิ่ง_ไป_เกย_ตื้น_ที่_เกาะ_ไหน_สัก_แห่ง”
๒๗ มา_ถึง_คืน_ที่_สิบ_สี่ เรือ_ของ_พวก_เรา_ลอยคอ_อยู่_ใน_ทะเล_อาเดรีย ประมาณ_เที่ยงคืน_พวก_ลูกเรือ_รู้สึก_ว่า_แผ่นดิน_อยู่_ใกล้ๆ
๒๘ พวก_เขา_หยั่ง_ระดับ_น้ำ_ดู และ_วัด_ความ_ลึก_ได้_สาม_สิบ_เจ็ด_เมตร เวลา_ผ่าน_ไป_สัก_พัก_พวก_เขา_ก็_หยั่ง_ระดับ_น้ำ_อีก คราว_นี้_วัด_ความ_ลึก_ได้_ยี่สิบ_เจ็ด_เมตร
๒๙ พวก_เขา_กลัว_ว่า_เรือ_จะ_ไป_เกย_ตื้น_บน_ฝั่ง_ที่_มี_หิน_จึง_โยน_สมอ_สี่_ตัว_ลง_จาก_ด้าน_หลัง_ของ_เรือ และ_อธิษฐาน_ให้_ถึง_ตอน_เช้า_เร็วๆ
๓๐ พวก_ลูกเรือ_พยายาม_หนี_ออก_จาก_เรือ พวก_เขา_จึง_หย่อน_เรือ_ชูชีพ_ลง_ใน_ทะเล แกล้ง_ทำ_เป็น_ว่า_จะ_ไป_โยน_สมอ_เรือ_จาก_ทาง_หัว_เรือ
๓๑ แต่_เปาโล บอก_กับ_นาย_ร้อย_และ_พวก_ทหาร_ว่า “ถ้า_คน_พวก_นี้_ไม่_อยู่_บน_เรือ พวก_ท่าน_ทั้ง_หมด_ก็_จะ_ไม่_รอด”
๓๒ พวก_ทหาร_จึง_ตัด_เชือก_ที่_ผูก_เรือ_ชูชีพ_ไว้ แล้ว_ปล่อย_ให้_มัน_ลอย_ไป
๓๓ พอ_ใกล้_จะ_สว่าง_แล้ว เปาโล_ก็_ชัก_ชวน_ให้_พวก_เขา_กิน_อาหาร เปาโล_บอก_ว่า “นี่_พวก_คุณ_ก็_ได้_เฝ้า_คอย_ด้วย_ใจ_ระทึก_มาตั้งสิบ_สี่วัน_แล้ว โดย_ไม่_ได้_กิน_อะไร_เลย
๓๔ กิน_อะไร_บ้าง_เถอะ เพื่อ_จะ_ได้_อยู่_ต่อ_ไป ไม่_ต้อง_ห่วง_หรอก จะ_ไม่_มี_ผม_สัก_เส้น_หลุด_ไป_จาก_หัว_ของ_พวก_คุณ_แม้แต่_คน_เดียว”
๓๕ เมื่อ_เปาโล_พูด_เสร็จ เขา_ก็_เอา_ขนมปัง_มา_กล่าว_ขอบคุณ_พระเจ้า_ต่อหน้า_คน_ทั้ง_หมด_แล้ว_ก็_หัก_กิน
๓๖ ทุก_คน_ก็_มี_กำลัง_ใจ_ขึ้น_มา_และ_หยิบ_อาหาร_มา_กิน_กัน
๓๗ บน_เรือ_มี_ทั้ง_หมด_สอง_ร้อย_เจ็ด_สิบ_หก_คน
๓๘ หลัง_จาก_ที่_กิน_อาหาร_กัน_จน_อิ่ม_แล้ว พวก_เขา_ได้_โยน_ข้าวสาร_ทั้ง_หมด_ทิ้ง เพื่อ_ให้_เรือ_เบา_ขึ้น
เรือ_แตก
๓๙ พอ_สว่าง_แล้ว พวก_เขา_ไม่_รู้_ว่า_แผ่นดิน_ที่_เห็น_นั้น_เป็น_ที่_ไหน แต่_พวก_เขา_สังเกต_เห็น_อ่าว_ที่_มี_ชาย_หาด_แห่ง_หนึ่ง พวก_เขา_จึง_ตัดสิน_ใจ_ว่า_ถ้า_เป็น_ไป_ได้_จะ_นำ_เรือ_แล่น_ไป_เกย_ตื้น_บน_หาด_แห่ง_นั้น
๔๐ พวก_เขา_จึง_ตัด_สมอ_เรือ_ทิ้ง_ลง_ทะเล แล้ว_แก้_เชือก_ที่_มัด_หางเสือ_ออก จาก_นั้น_ดึง_ใบ_หัว_เรือ_ขึ้น_ให้_รับ_ลม และ_มุ่ง_หน้า_เข้า_หา_ชาย_หาด
๔๑ แต่_พวก_เขา_กลับ_ชน_สันดอน_ทราย_และ_เกย_ตื้น หัว_เรือ_ติด_แน่น_ไม่_ขยับ_เขยื้อน ส่วน_ท้าย_เรือ_ก็_ถูก_คลื่น_ซัด_จน_เรือ_แตก_ออก_เป็น_เสี่ยงๆ
๔๒ พวก_ทหาร_จึง_วางแผน_ที่_จะ_ฆ่า_นักโทษ เพราะ_กลัว_ว่า_จะ_มี_ใคร_ว่ายน้ำ_หนี_ไป
๔๓ แต่_นาย_ร้อย_อยาก_จะ_ช่วย_ชีวิต_เปาโล จึง_สั่ง_ห้าม_ไม่_ให้_พวก_เขา_ทำ_ตาม_แผน_นั้น เขา_สั่ง_คน_ที่_ว่ายน้ำ_เป็น_ให้_กระโดด_ลง_น้ำ_แล้ว_ว่าย_ขึ้น_ฝั่ง_ไป_ก่อน
๔๔ ส่วน_คน_ที่_เหลือ_ก็_ให้_เกาะ_ไม้_กระดาน_หรือ_ซาก_เรือ_ที่_แตก ใน_ที่_สุด_ทุก_คน_ก็_เข้า_ถึง_ฝั่ง_อย่าง_ปลอดภัย