1 Вучэньне Асафава.

Навошта, Божа, назаўсёды Ты нас адкінуў? распаліўся Твой гнеў на авечак пашаў Тваіх?

2 Успомні пра збор Твой, які Ты прыдбаў здавён, пра племя спадчыны Тваёй, якое Ты адкупіў, - пра гэту гару Сіён, на якой Ты пасяліўся.

3 Падымі Твае ногі да вечных руінаў: усё вораг разбурыў у сьвятыні.

4 Рыкаюць ворагі Твае сярод сходаў Тваіх, паставілі знакі свае замест нашых азнакаў;

5 выдавалі сябе падобнымі на таго, хто падымаў сякеру на перавітае вецьце дрэва;

6 і сёньня ўсе рэзьбы ў ім адным разам разьбілі яны сякерамі і бярдышамі;

7 сьвятыню Тваю на вагонь аддалі, сялібу Твайго імя дашчэнту заплямілі;

8 сказалі ў сэрцы сваім: «зруйнуем іх зусім!» - і спалілі ўсе мясьціны Божых сходаў на зямлі.

9 Азнакаў нашых мы ня бачым, няма больш прарока, і няма з намі таго, хто ведаў бы, дакуль гэта будзе.

10 Дакуль, Божа, вораг зьдзек чыніць будзе? ці вечна будзе агуднік імя Тваё ганіць?

11 Навошта ўхіляеш руку Тваю і правіцу Тваю? Зь сярэдзіны ўлоньня Твайго іх панішчы.

12 Божа, Цару мой адвеку, Ты чыніш ратаваньне пасярод зямлі!

13 Ты разьдзяліў сілаю Тваёю мора, Ты патрушчыў галовы зьмеям на водах;

14 Ты струшчыў галаву левіяфану, аддаў яго на ежу народу ў пустыні.

15 Ты выкрасаў паток і крыніцу, Ты высушыў рэкі вялікія.

16 Твой дзень і Твая ноч; падрыхтаваў Ты сьвяцілы і сонца;

17 Ты правёў усе межы зямлі, лета і зіму Ты ўтварыў.

18 Прыгадай жа: вораг Госпада зьневажае, і неразумныя людзі ганяць імя Тваё.

19 Не аддай зьвярам душы Тваёй галубіцы; сходаў убогіх Тваіх не забудзь назаўсёды.

20 Дагледзь запавет Твой, бо цямноты зямлі поўныя жытлішчамі гвалту.

21 Хай ня вернецца прыгнечаны ў сораме; гаротны і ўбогі хай славяць імя Тваё.

22 Паўстань, Божа, абарані дзеі Твае, успомні штодзённае зьневажаньне Цябе неразумнымі;

23 не забудзь крыкаў ворагаў Тваіх; шум паўсталых супроць Цябе ўвесь час падымаецца.