இரவும் பகலும் நான் உம்மை நோக்கி ஜெபம் பண்ணிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

இரக்கத்திற்காய் வேண்டும் என் ஜெபங்களுக்குச் செவிகொடும்.

நான் விரைவில் மரிப்பேன்.

வாழ பெலனற்ற மனிதனைப் போன்றும் கருதி நடத்துகிறார்கள்.

உங்களிடமிருந்தும் உங்கள் பாதுகாப்பிலிருந்தும் தொடர்பிழந்த நீங்கள் மறந்து போன மரித்த ஜனங்களில் ஒருவனைப் போலவும், கல்லறையில் கிடக்கும் பிணத்தைப்போலவும் நான் இருக்கிறேன்.

ஆம், நீர் என்னை இருண்ட இடத்தில் வைத்தீர்.

யாரும் தொடவிரும்பாத ஒருவனைப் போன்றும் அவர்கள் என்னைவிட்டு விலகினார்கள்.

ஜெபத்தில் என் கரங்களை உமக்கு நேராக உயர்த்துகிறேன்.

ஆவிகள் எழுந்து உம்மைத் துதிக்குமா? இல்லை!

மரித்தோரின் உலகத்திலுள்ளவர்கள் உமது உண்மையைக் குறித்துப் பேசமுடியாது.

மறக்கப்பட்டோரின் உலகிலுள்ள மரித்தோர் உமது நன்மையைக் குறித்துச் சொல்ல முடியாது.

ஒவ்வொரு நாளும் அதிகாலையில் நான் உம்மிடம் ஜெபம் செய்கிறேன்.

ஏன் எனக்குச் செவிகொடுக்க மறுக்கிறீர்?

உமது கோபத்தால் துன்புற்றேன், நான் திக்கற்றவன்.

உமது தண்டனை என்னைக் கொன்று கொண்டிருக்கிறது.

என் வலியிலும் நோயிலும் நான் அமிழ்ந்துகொண்டிருப்பதாக உணருகிறேன்.

இருள் மட்டுமே என்னிடம் நிலைகொண்டது.