63
اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت 
داوودئے زَبور، هما وهدا که یَهودائے گیابانا اَت. 
 1 او هُدا! منی هُدا تئو ائے، 
گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، 
اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و 
جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، 
بےآپ و هُشکێن زمینێا. 
 2 تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، 
تئیی شان و کدرتُن دیستگ، 
 3 چیا که تئیی مِهر چه زندا شَرتر اِنت، 
منی لُنٹ ترا نازێننت. 
 4 تان زندگ آن ترا نازێنان و 
په تئیی ناما دستان بُرزَ کنان. 
 5 اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و 
دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت. 
 6 وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و 
شپانی پاسان تئیی هئیالا بان. 
 7 تئیی بانزُلانی ساهگا ترا نازێنان، 
چیا که تئو منی مَدَتکار ائے. 
 8 اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و 
راستێن دستِت منی پُشت و پناه. 
 9 آ که منی کُشگئے پد و رندا اَنت گار و گُمسارَ بنت و 
زمینئے جُهلانکیان اێرَ رئونت. 
 10 زهمانی دپا ترّنت و 
تۆلگانی وراکَ بنت. 
 11 بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و 
هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت، 
چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.