พระ_เยซู_เลี้ยง_คน_สี่_พัน_คน
(มธ. 15:32-39)
๘
๑ มี_อีก_ครั้ง_หนึ่ง_ที่_ชาว_บ้าน_มาก_มาย_มา_อยู่_กับ_พระ_เยซู พวก_เขา_ไม่_มี_อาหาร_กิน พระ_เยซู_จึง_เรียก_พวก_ศิษย์_มา_บอก_ว่า
๒ “สงสาร_คน_พวก_นี้_จริงๆ_เพราะ_เขา_อยู่_ที่_นี่_กับ_เรา_มา_สาม_วัน_แล้ว และ_ไม่_มี_อะไร_กิน_ด้วย
๓ ถ้า_เรา_ส่ง_พวก_เขา_กลับ_บ้าน_ไป_ทั้งๆ_ที่_ยัง_หิว_อยู่ พวก_เขา_จะ_ต้อง_เป็น_ลม_กลาง_ทาง_แน่ๆ_และ_บางคน_ก็_มา_ไกล_มาก_ด้วย”
๔ พวก_ศิษย์_บอก_ว่า “ใน_ที่_เปล่า_เปลี่ยว_แห้ง_แล้ง_อย่าง_นี้ จะ_ไป_หา_อาหาร_ที่_ไหน_มา_เลี้ยง_คน_ตั้ง_เยอะ_แยะ_ขนาด_นี้_ล่ะ_ครับ”
๕ พระองค์_เลย_ถาม_ว่า “พวก_คุณ_มี_ขนมปัง_กี่_ก้อน” พวก_เขา_ตอบ_ว่า “เจ็ด_ก้อน_ครับ”
๖ พระองค์ จึง_สั่ง_ให้_ฝูงชน_นั่ง_ลง_กับ_พื้น แล้ว_พระองค์_เอา_ขนมปัง_เจ็ด_ก้อน_มา ขอบคุณ_พระเจ้า แล้ว_หัก_ขนมปัง_ส่ง_ให้_กับ_พวก_ศิษย์_เอา_ไป_แบ่ง_ให้_กับ_ฝูงชน_กิน_กัน
๗ พวก_เขา_มี_ปลา_ตัว_เล็กๆ_อยู่_ไม่_กี่_ตัว พระองค์_ก็_ขอบคุณ_พระเจ้า_สำหรับ_ปลา_เหล่า_นั้น และ_บอก_ให้_พวก_ศิษย์_เอา_ไป_แจก
๘ พวก_เขา_กิน_กัน_จน_อิ่ม และ_พวก_ศิษย์_เก็บ_เศษ_อาหาร_ที่_เหลือ_ได้_ถึง_เจ็ด_เข่ง_เต็มๆ
๙ มี_ประมาณ_สี่_พัน_คน_ที่_อยู่_ที่_นั่น หลัง_จาก_กิน_เสร็จ พระองค์_ส่ง_พวก_เขา_กลับ_บ้าน
๑๐ แล้ว_พระองค์_กับ_พวก_ศิษย์_พา_กัน_ลง_เรือ_ไป_แคว้น_ดาลมานูธา
พวก_ฟาริสี_มา_ทด_ลอง_พระองค์
(มธ. 16:1-4)
๑๑ พวก_ฟาริสี_ได้_มา_โต้_เถียง_พระองค์_และ_ท้า_ให้_พระองค์_ทำ_เรื่อง_อัศจรรย์_ให้_ดู_เพื่อ_พิสูจน์_ว่า_พระองค์_มา_จาก_พระเจ้า_จริง
๑๒ พระ_เยซู_ถอน_ใจ_ยาว_และ_พูด_ว่า “ทำ_ไม_คน_สมัย_นี้ ชอบ_เรียก_ให้_ทำ_สิ่ง_อัศจรรย์_กัน_นัก เรา_ขอ_บอก_ให้_รู้_ว่า_จะ_ไม่_ทำ_สิ่ง_อัศจรรย์_อะไร_ให้_ดู_ทั้ง_นั้น”
๑๓ แล้ว_พระองค์_ก็_ลง_เรือ_ข้าม_ทะเล_สาบ_ไป_อีก_ฝั่ง
เชื้อ_ฟู_ของ_พวก_ฟาริสี_และ_พวก_เฮโรด
(มธ. 16:5-12)
๑๔ พวก_ศิษย์_ลืม_เอา_ขนมปัง_มา_ด้วย เลย_มี_ขนมปัง_อยู่_แค่_ก้อน_เดียว_ใน_เรือ
๑๕ พระ_เยซู_เตือน_พวก_เขา_ว่า “ระวัง_เชื้อ ของ_พวก_ฟาริสี_และ_ของ_เฮโรด_ไว้_ให้_ดี”
๑๖ พวก_เขา_พูด_กัน_ว่า “ที่_อาจารย์_พูด_อย่าง_นี้_ก็_เพราะ_พวก_เรา_ไม่_มี_ขนมปัง_ไง”
๑๗ พระองค์_รู้_ว่า_พวก_เขา_กำลัง_พูด_เรื่อง_อะไร_กัน จึง_พูด_ว่า “ทำ_ไม_พวก_คุณ_ถึง_พูด_กัน_แต่_เรื่อง_ไม่_มี_ขนมปัง ยัง_ไม่_เห็น_หรือ_เข้า_ใจ_กัน_อีก_เหรอ ใจ_แข็ง_มาก_เลย_รึ_ไง
๑๘ มี_ตา_ก็_มอง_ไม่_เห็น มี_หู_ก็_ไม่_ได้_ยิน จำ_ไม่_ได้_แล้ว_หรือ
๑๙ ตอน_ที่_เรา_เลี้ยง_คน_ห้า_พัน_คน_ด้วย_ขนมปัง_ห้า_ก้อน พวก_คุณ_เก็บ_เศษ_ที่_เหลือ_ได้_กี่_เข่ง” พวก_เขา_ตอบ_ว่า “สิบ_สอง_เข่ง_ครับ”
๒๐ “แล้ว_ตอน_ที่_เรา_เลี้ยง_คน_สี่_พัน_คน_ด้วย_ขนมปัง_เจ็ด_ก้อน_ล่ะ พวก_คุณ_เก็บ_เศษ_ที่_เหลือ_ได้_กี่_เข่ง” พวก_เขา_ก็_ตอบ_ว่า “เจ็ด_เข่ง_ครับ”
๒๑ แล้ว_พระองค์_จึง_พูด_ว่า “ขนาด_ทำ_ให้_ดู_อย่าง_นี้_แล้ว_ยัง_ไม่_เข้า_ใจ_อีก_หรือ”
พระ_เยซู_รักษา_คน_ตาบอด_ที่_เบธไซดา
๒๒ เมื่อ_พวก_เขา_มา_ถึง_เมือง_เบธไซดา มี_คน_พา_คน_ตาบอด_มาหา_พระองค์ อ้อน_วอน_ให้_พระองค์_แตะ_ต้อง_เขา
๒๓ พระองค์_ก็_จูง_มือ_คน_ตาบอด_ออก_มา_นอก_หมู่บ้าน พระองค์_ถ่ม_น้ำลาย_ใส่_ตา_ทั้ง_สอง_ข้าง_ของ_คน_ตาบอด_นั้น และ_วางมือ_บน_ตัว_เขา_แล้ว_ถาม_ว่า “มอง_เห็น_หรือ_ยัง”
๒๔ คน_ตาบอด_เงย_หน้า_ขึ้น_มา_ดู_และ_บอก_ว่า “เห็น_คน_ครับ แต่_เหมือน_ต้น_ไม้_เดิน_ไป_เดิน_มา”
๒๕ พระองค์_ก็_เลย_วางมือ_บน_ตา_ของ_เขา_อีก_ครั้ง_หนึ่ง คน_ตาบอด_ก็_ได้_เพ่ง_ดู ตา_ของ_เขา_ก็_หาย_สนิท มอง_เห็น_ทุก_สิ่ง_ทุก_อย่าง_ชัด_เจน
๒๖ พระองค์_บอก_ให้_เขา_กลับ_บ้าน_โดย_บอก_ว่า “อย่า_เข้า_ไป_ใน_หมู่บ้าน_นั้น”
เปโตร_พูด_ว่า พระ_เยซู_
เป็น_กษัตริย์_ผู้_ยิ่ง_ใหญ่
(มธ. 16:13-20; ลก. 9:18-21)
๒๗ พระ_เยซู_และ_พวก_ศิษย์_เดิน_ทาง_ไป_ที่_หมู่บ้าน_ใกล้ๆ_เมือง_ซีซารียา_แคว้น_ฟีลิปปี ใน_ระหว่าง_ทาง_นั้น พระองค์_ถาม_พวก_ศิษย์_ว่า “คน_อื่นๆ_เขา_ว่า_เรา_เป็น_ใคร_กัน”
๒๘ พวก_เขา_ก็_ตอบ_ว่า บางคน_ว่า “เป็น_ยอห์น_คน_ทำ_พิธี_จุ่ม_น้ำ บางคน_ว่า_เป็น_เอลียาห์^_และ_มี_บางคน_ว่า_เป็น_ผู้_พูด_แทน_พระเจ้า^ คน_หนึ่ง”
๒๙ แล้ว_พระองค์_ถาม_ว่า “แล้ว_พวก_คุณ_ล่ะ คิด_ว่า_เรา_เป็น_ใคร” เปโตร_ตอบ_ว่า “เป็น_กษัตริย์_ผู้_ยิ่ง_ใหญ่^”
๓๐ พระองค์_จึง_เตือน_พวก_ศิษย์_ไม่_ให้_บอก_คน_อื่น_ว่า_พระองค์_เป็น_ใคร
พระ_เยซู_ทำนาย_ถึง_
ความ_ตายของ_พระองค์
(มธ. 16:21-28; ลก. 9:22-27)
๓๑ แล้ว_พระ_เยซู_เริ่ม_สอน_ให้_พวก_เขา_รู้_ว่า “บุตร_มนุษย์^ จะ_ต้อง_ทน_ทุกข์_ทรมาน_หลาย_อย่าง พวก_ผู้นำ_ชาว_ยิว พวก_หัวหน้า_นักบวช และ_พวก_ครู_สอน_กฎ_ปฏิบัติ_จะ_ไม่_ยอมรับ_เขา และ_เขา_จะ_ต้อง_ถูก_ฆ่า แต่_เขา_จะ_ฟื้น_ขึ้น_มา_อีก_ใน_วันที่_สาม”
๓๒ พระองค์_เล่า_เรื่อง_นี้_ให้_พวก_เขา_ฟัง_อย่าง_ชัด_เจน เปโตร_จึง_ดึง_พระองค์_ไป_ข้างๆ_แล้ว_ต่อว่า_พระองค์_ที่_พูด_อย่าง_นั้น
๓๓ พระองค์_ก็_หัน_ไป_ดู_พวก_ศิษย์_แล้ว_ดุ_เปโตร_ว่า “ไป_ให้_พ้น ไอ้_ซาตาน เปโตร เพราะ_คุณ_ไม่_ได้_คิด_แบบ_พระเจ้า แต่_คิด_แบบ_มนุษย์”
๓๔ พระองค์_เรียก_ชาว_บ้าน_กับ_ศิษย์_เข้า_มา_แล้ว_พูด_ว่า “ถ้า_ใคร_อยาก_จะ_ติด_ตาม_เรา คน_นั้น_ต้อง_เลิก_ตาม_ใจ_ตัวเอง และ_แบก_กางเขน_ของ_ตน_ตาม_เรา_มา
๓๕ เพราะ_คน_ที่_พยายาม_รักษา_ชีวิต_ของ_ตน_ไว้_ก็_จะ_สูญเสีย_ชีวิต_แท้_ไป ส่วน_คน_ที่_ยอม_สูญเสีย_ชีวิต_ของ_ตน_เพื่อ_เรา และ_ข่าว_ดี^ นั้น ก็_จะ_รักษา_ชีวิต_แท้_ไว้_ได้
๓๖ มัน_จะ_มี_ประโยชน์_อะไร_กัน_ถ้า_ได้_เป็น_เจ้า_ของ_ทุก_สิ่ง_ทุก_อย่าง_ใน_โลก แต่_ต้อง_เสีย_ชีวิต_ของ_ตน_ไป
๓๗ จริงๆ_แล้ว_เขา_จะ_เอา_อะไร_ไป_แลก_เพื่อ_ให้_ได้_ชีวิต_นั้น_กลับ_คืน_มา_หรือ
๓๘ ใน_ยุค_ชั่ว_ร้าย_นี้ ถ้า_คน_ไหน_อับอาย_ที่_จะ_ยอม_รับ_เรา_และ_ถ้อย_คำ_ของ_เรา บุตร_มนุษย์^ ก็_จะ_อับอาย_ที่_จะ_ยอมรับ_คน_นั้น_ด้วย_เหมือน_กัน_ใน_วัน_ที่_บุตร_มนุษย์_กลับ_มา_พร้อม_กับ_สง่าราศี_ของ_พระบิดา_และ_พร้อม_กับ_เหล่า_ทูตสวรรค์_ที่_ศักดิ์สิทธิ์”